Ik schrijf met mijn giraffenpen en zie gezichten in de bomen. Nee nee, geen uitgehakte gezichten in de stammen van de bomen. Het zijn de blaadjes aan de takjes aan de takken aan de stam bovenin de hoge bomen die samen de gezichten vormen. Een beetje zoals wolken ook een herkenbare vorm kunnen vormen, zo vormen deze blaadjes aan de takjes aan de takken aan de stam bovenin de hoge bomen gezamenlijk de gezichten die ik zie. En profil, de gezichten vormen zich en profil. En in beweging, want er waait een zacht briesje door de blaadjes aan de takjes aan de takken van de bomen. Het zijn verschillende soorten bomen trouwens. In ieder geval berkenbomen, die herken ik zonder het te hoeven opzoeken. Die andere bomen, dat zijn.. eeehh… gewoon bomen. De één met kleine groene blaadjes en de ander met iets grotere donkerrode blaadjes. Dus.
Ik schrijf met mijn giraffenpen en hoor het echtpaar op de kampeerplaats naast mijn trekkershutje. Ze hebben een caravan met voortent en elektrische fietsen. Ze kibbelen. Ze zijn niet veel aanwezig, ze trekken er met de fiets op uit. Zodra ze “thuis” zijn, spits ik mijn oren. Het gaat elke keer ongeveer 3 zinnen goed. Dan wordt haar toon kribbig. Zijn toon blijft geduldig. Haar toon onaardig. Zijn toon zuchtend geduldig. Haar toon bozig. Zijn toon zachter zuchtend geduldig. Haar toon drammerig. En dan wordt het stil. Dan is óf het spelletje afgelopen, óf de taak die gedaan moest worden is volbracht. Op háár manier. Vanwege het patroon en zijn oneindige geduld, moest ik denken aan mogelijke fronto-temporale dementie bij haar, omdat ze ook wat bijzonder beweegt. Maar daar ben ik van terug gekomen (alsof ik een geriater ben die dat überhaupt kan vaststellen op basis van observaties op de camping… DUH). Bij het naar huis gaan vanochtend heeft hij haar, wederom met eindeloos geduld, geleerd hoe ze de caravan met de afstandsbediening en de kabels enzo aan de trekhaak van de auto moet koppelen. En dat ging zonder enig onvertogen woord. Totdat het gelukt was en ze klaar voor vertrek waren. “En nu gaan we lekker ergens een bakkie doen. NIET meteen naar huis, dat kan je nu wel zeggen en zeuren, maar we geen éérst ergens een lekker bakkie doen, wat je ook zegt!” Hij zei niks.
Ik schrijf met mijn giraffen pen en denk aan de tentoonstelling die ik afgelopen vrijdag bezocht. “Verhaald – Verbeeld’, 11 kamerpresentaties van 11 beeldvertellers. Gedurende de zomer van 2024 schenkt Museum Belvédère aandacht aan het werk van elf uiteenlopende Nederlandse kunstenaars die in hun werk persoonlijke ervaringen en herinneringen vastleggen in reeksen tekeningen of schilderingen. In het werk van alle deelnemende kunstenaars zijn voorstellingen vereenvoudigd tot kernachtige, illustratieve – soms cartooneske – beelden. In veel gevallen zijn ze vervreemdend van karakter zijn en dragen ze de betovering in zich van een wonderlijke droomwereld. De elf kunstenaars van wie werk te zien is in de tentoonstelling Verhaald – Verbeeld stellen hun beelden samen op grond van associaties en putten vooral uit (jeugd)herinneringen, dromen en ervaringen. De werken variëren van schilderkunst, collage/mixed-media tot tekenkunst. Voor de tentoonstelling werd gekozen uit ouder en recent werk. Mirjam van Houten maakte een geheel nieuwe serie verhalende tekeningen. (bron: www.museumbelvedere.nl)
De tentoonstelling raakte en boeide me. Het afgelopen jaar ben ik zelf veel bezig geweest met verhalen schrijven, verbeelden, vertellen. Vooral de presentatie van de hierboven genoemde Mirjam van Houten is me bij gebleven. Zij maakte een beeldverhaal over wat er met je kan gebeuren als je geïnspireerd word door een kunstwerk, in dit geval een schilderij, in een museum. Tegelijkertijd heb ik de afgelopen dagen een boek gelezen, een roman, waarin verhalen vertellen middels foto’s één van de speerpunten was. Wat gebeurde er met mij toen deze tentoonstelling en dit boek op hetzelfde moment op mijn pad kwamen, terwijl ik een paar dagen met mezelf op pad ben?
Dat kan ik je vertellen. Ik pakte mijn giraffenpen en begon te schrijven. Best knap dat zo’n giraffenpen dit allemaal op een laptop in een blog kan typen!
Liefs, van Astrid
Liefs van Astrid 